Spotkanie ze szpiegiem

 Spotkanie ze szpiegiem

 

Polska, połowa lat sześćdziesiątych. Niedaleko brzegu wynurza się łódź podwodna. Z niej przy pomocy zmyślnego aparatu powietrznego przetransportowany zostaje na ląd pewien człowiek. Pomimo tego, że cała sytuacja ma miejsce w odludnym miejscu o brzasku, niespodziewany ruch w nadmorskim korytarzu powietrznym zostaje wykryty przez wojska przeciwlotnicze, które podnoszą alarm. Coś co mogło wydawać się jedynie anomalią lub dużym stadem ptaków, szybko okazuje się być niebezpiecznym i bezwzględnym szpiegiem. W lesie potencjalnego lądowania niezidentyfikowanego aparatu latającego znalezione zostają zwłoki pasterza, który na swoje nieszczęście spotkał szpiega chowającego w krzakach swój sprzęt.

Ciekawa reżyseria


Rozpoczyna się pościg za niebezpiecznym gościem, który nie wiadomo jak wygląda i kim jest. Na szczęście, polskie służby kontrwywiadowcze są bardzo sprawne, mają niemal nieograniczone zasoby sprzętowe i ludzkie, no i mają odpowiednich ludzi na odpowiednich miejscach. Zastępy żołnierzy są gotowe od zaraz, by przeczesywać knieje w poszukiwaniu groźnego intruza, wojska lotnicze są w stanie ujrzeć na swych radarach niewielki obiekt lecący co najwyżej kilkanaście metrów nad ziemią, oddziały nasłuchowe i jednostki inteligentnych deszyfrantów mogą niemal od razu złamać zmyślny kod złoczyńców korzystając przy tym z komputerów, a Milicja Obywatelska jest na tyle czujna, że potrafi od razu zidentyfikować ciężarówkę poruszającą się nieodpowiednią trasą. Brzmi trochę nieprawdopodobnie? I trochę takie jest. Zdecydowanie bardziej niż w „Dwóch panach n”. Słowem – obowiązkowa dawka propagandy lat sześćdziesiątych skupiona wokół punktów: a) źli zachodni szpiedzy knowający przeciwko Ludowej Polsce; b) czujne służby dbają o bezpieczeństwo ludowego państwa gotowe ponieść najwyższą ofiarę c) obywatelu – niech nie przyjdzie Ci do głowy kombinować, bo jeśli, to patrz punkt b).

Ale powiedzmy sobie szczerze, że ta propagandowa łyżka dziegciu nie psuje beczki miodu. Film w reżyserii Jana Batorego ma wartką akcję i jest dobrze zagrany przez świetnych aktorów. Niemal obowiązkowo ;) w roli porucznika Bacznego występuje w nim Stanisław Mikulski, mniej oczywistym wyborem jest jego kolega - kapitan Kres, odgrywany przez dosyć rzadko występującego w produkcjach o tego typu estetyce – Zbigniew Zapasiewicz (przykładem wyjątku jest ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – „Gdzie jest Grupenfurher Wolf”). Jest zaś przede wszystkim doskonały Ignacy Machowski w roli Bernarda, aktor, którego kojarzyć można raczej z ról drugoplanowych. Jest też świetna Beata Tyszkiewicz, jest także – znana pewnie dobrze miłośnikom polskich seriali – Katarzyna Łaniewska.

Warto spotkać się ze szpiegiem na te 145 minut. To nie będą stracone dwie godziny.

 

Ocena 7/10

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dwaj panowie "N"

Obraz
Dwaj panowie "N" Dwaj panowie "N" - opis fabuły Jest rok 1961. Do archiwum hipoteki w Warszawie przychodzi interesant ze zwykłą sprawą – potrzebą otrzymania wypisu z akt. Ta banalna sytuacja staje się osnową całkiem niebanalnej historii. Henryk Nowak, urodził się bowiem 29 lutego 1916 roku a ludzie urodzeni właśnie w ostatni dzień lutego roku przestępnego są swoistym hobby Kazimierza Dziewanowicza – jednego z pracowników archiwum. Dziewanowicz prowadzący swoje prywatne archiwum osób urodzonych tego dnia, momentalnie interesuje się Nowakiem i spisuje jego dane, co temu drugiemu jest wyraźnie nie na rękę. Dziewanowicz, ku swojemu zdumieniu odkrywa potem, że ma już w swoich ‘zbiorach’ dwóch panów n - drugiego Henryka Nowaka, urodzonego w tym samym miejscu i mającego rodziców o tych samych imionach co jego nowy ‘nabytek’. Rozpoczyna swoje prywatne śledztwo, które kończy się jednak dla niego tragicznie. Prawdy próbuje dociec później jego syn, sierżant wojsk lotniczych....
Czytaj więcej
 Gdzie jest trzeci król   „Gdzie jest trzeci król” to ostatnia część z swoistej trylogii scenariuszy Joe Alexa przeniesionych na srebrny ekran przez trzech różnych reżyserów. Ten powstały w 1966 roku film wyreżyserował Ryszard Ber, który był nota bene drugim reżyserem pierwszego z filmów na podstawie scenariuszy Macieja Słomczyńskiego – „Zbrodniarza i Panny”, a którego to jak się wydaje powinniśmy przede wszystkim kojarzyć z wyreżyserowania w latach siedemdziesiątych serialu „Lalka”. Specjalna jednostka Milicji Obywatelskiej zajmująca się tropieniem skradzionych dzieł sztuki, ma ochronić przed kradzieżą wyjątkowo cenny obraz - wiszący w jednym z muzeów. Milicjanci otrzymują rozkaz podmiany oryginału na kopię, co z jednej strony ma zapobiec utracie wartościowego dzieła, a z drugiej doprowadzić do szefa międzynarodowej szajki zlecającego kradzież. Szajka nazywa się poważnie, jak na poważną i niebezpieczną szajkę przystało – syndykat. Niemal oczywiście jest to szajka między...
Czytaj więcej